Als afsluiting van dit jaar kreeg ik van WordPress een rapport. Net als vroeger op school. Als mijn blog een voorstelling in het Opera House in het Australische Sydney was geweest, dan was die dit jaar achttien keer uitverkocht. En in het Opera House kunnen 2700 mensen. Reken maar uit. Het was me dan ook het jaartje wel. Wie begin dit jaar had ingezet op twee auto’s in de Albert Heijn, eentje in de Bleijke en eentje in de Kapadokya, was nu een rijk man. Reken daar nog een paar grote sportevenementen en een aantal tragische gebeurtenissen bij en het is bijna een wonder dat het allemaal in één jaar heeft kunnen passen.

En dan begon het nog redelijk onschuldig. Met nominaties op Facebook. Eerst met drank. En even later door op een ludieke manier in het water te springen, een competitie die zonder enige twijfel werd gewonnen door Bart Roenhorst en Wesley Ankersmid. Dat leidde tot vele reacties op de sociale media. Maar die moderne communicatietechnieken kregen het in Hengelo pas echt te verduren toen de eerste auto de muur van de net nieuw gebouwde Albert Heijn ramde. Toen werd het serieus. Dat werd het voor Sven Kramer ook. Hij wisselde dit keer foutloos. Maar toch moest hij de Olympische titel op de tien kilometer aan een ander laten. Aan Jorrit. En aan Jillert.

Toen was 2014 pas net begonnen. Het gebeurde allemaal nog voor de steekpartij in de verkeerde Hengelo. Voor de opening van Jansen & Jansen. Voordat Jezus zijn mountainbike inruilde voor een normale fiets. Voordat het zwembad na veel onzekerheid ook dit jaar weer gewoon open ging. Maar dan zonder badjuffrouw Poedel. En met de inzet van tientallen vrijwilligers. Waarvoor niets dan lof. En het gebeurde voorafgaand aan de zondag dat een Doetinchemmer in Hengelo het ONK frikandellen eten won. Tussen al die gebeurtenissen door reed buslijn 51 onverstoord verder. Al was het maar omdat er toch zeker één plek moest zijn om alles te bespreken.

In april was het sport dat de klok sloeg. Niki Terpstra won Parijs-Roubaix. De laatste Nederlandse overwinning op de wielerbaan van Roubaix dateerde uit de tijd dat de oprichter van Facebook nog met Duplo speelde. Lars Boom deed het kunstje op de keien in juli nog eens dunnetjes over in de Tour de France. En in Hengelo ging het vooral over de derby. Uit Keijenborg kwamen heuse degradatiespoken. Pax handhaafde zich echter op miraculeuze wijze in de derde klasse. Mede dankzij Gerdo Bruil die in Pannerden in de voor hem ongebruikelijke rol als keeper tot grote hoogte steeg. Toen had niemand het nog over Tim Krul.

Het Nederlands Elftal werd uitgeschakeld op de woensdag van de Hengelose kermis. Zonde. Maar wat was het een mooi WK. Het WK van de spuitbus. Het WK waarbij het er lange tijd naar uitzag dat de toiletjuffrouw de poule ging winnen. De wedstrijden van oranje die vaak alleen de laatste tien minuten het aanzien waard waren. Het was de tactiek. De woorden van Louis. De weergaloze weken van Arjen Robben. Met Dirk Kuyt als rechtsback, rechtsbuiten, waterdrager en buschauffeur. De penalty van Huntelaar. Het kon allemaal niet op.

Op 17 juli stond alles even stil. De Noor Alexander Kristoff won die dag de twaalfde etappe van de Tour de France. Maar dat heb ik op moeten zoeken. Het is in de uren daarna zo ontzettend onbelangrijk geworden. De ramp met de MH17 raakte iedereen. De oneerlijkheid spatte er aan alle kanten vanaf. Net als de onmenselijkheid. Gelukkig kwam die menselijkheid terug toen de slachtoffers in Nederland aankwamen. De mooiste beelden van dit jaar waren die van zwarte lijkwagens die zich in een lange rij over de snelweg verplaatsten. Mooi, omdat het trots maakte. Trots om in een land te mogen leven, waar we op een waardige manier met mensenlevens omgaan.

Maar de tijd tikte door. In augustus had ik nog geen idee wat ik aan het eind van het jaar zou doen. Met een busje vol vrienden gingen we op vakantie naar Tsjechië en Kroatië. Het was een heerlijke trip. Direct daarna studeerde ik af. Eindelijk. En alsof mijn geluk daarmee nog niet op was, kreeg ik de mogelijkheid om aan de slag te gaan bij De Gelderlander, de reden dat ik na tien jaar afscheid nam van de Albert Heijn. Toen ging alles in vogelvlucht. Rowan Stapelbroek werd PrinsZes. Als je niet over Primark-tasjes struikelde, dan was het wel de discussie over Zwarte Piet. En we gingen met kerst wéér naar de Radstake.

Mijn best gelezen blog had dit jaar een zwart randje. Het was een In Memoriam na het overlijden van mountainbikester Annefleur Kalvenhaar. Ze was met 20 jaar nog heel erg jong. Een groot deel van al die mensen in het Opera House in Sydney, zat er voor haar. Dat verdiende Annefleur. Zij was een liefhebster van sport. En van het leven. Haar lach straalde als een warme zonneschijn de wereld in. Met haar en al die andere verhalen uit 2014 in gedachten zal ik ook volgend jaar doorgaan met schrijven. Over alles dat het leven zo bijzonder maakt. Goede jaarwisseling! En tot ziens in het Opera House!