In de crosswereld was het zaterdag even stil. Heel erg stil. Dan weet je dat het mis is. In een wereld van rondrazende motoren hoort het niet stil te zijn. Hier hoort bulderend motorgeluid te klinken. Langs de kant hoort het te gaan over posities en over spanning. Als een motor onverhoopt even stilvalt, is er altijd wel een technische man in de buurt. Maar een stilte zoals deze, die wil niemand.
Afgelopen week nog schreef ik over het crossvirus. Een heel belangrijk aspect van dat virus is het feit dat het verbindt. Dat het al die mensen met datzelfde gevoel bij elkaar brengt. Die crossers vormen samen één grote familie. Ze staan samen op en rond de baan. Ze volgen dezelfde berichten op de sociale media. Ze vieren elkaars verjaardagen.
Dat crossvirus is iets dat rondwaart rondom de crossbanen, maar dat niet alleen. Het zit in mensen. Het kruipt onder de huid. Het zit diep van binnen. Hans was één van die pure liefhebbers die dit in hart en nieren met zich meedroeg. Die als 53-jarige nog altijd niets liever deed dan alsmaar weer die helm opzetten, de laarzen aantrekken en de gashendel opendraaien.
Op alle crossbanen in de regio was hij een bekend gezicht. Vorig weekend in Lochem was hij nog van de partij. Hij was er ook bij op ’t Hengelse Zand in 2012. Zijn ogen straalden van geluk. Zijn geliefde motorcross in zijn geliefde thuisdorp, mooier ging het niet worden. Toch ging er ook in de jaren daarna geen zijspancross voorbij zonder dat de naam Garritsen door de speakers klonk.
Tot nu. Tot deze zaterdagmiddag. Want op tragische wijze kwam aan dit alles abrupt een einde. Het vreselijke nieuws kwam vanaf de crossbaan in Varsseveld. Het ging als een schokgolf door de hechte motor- en zijspancrossfamilie. Een schok was het niet in de laatste plaats voor het jonge crosstalent. Talent dat Hans al sinds jaar en dag met veel liefde en passie ondersteunde.
Nu rest er niets anders dan hopen. Hopen dat er in de hemel – of waar hij dan ook mag zijn – af en toe motorgeluid mag klinken. Dat het er mag ruiken naar benzine. Dat hij nog af en toe de helm op mag zetten, de laarzen aan mag trekken en na afloop de modder van zijn gezicht mag vegen. Dat hij het crossvirus voor eeuwig mag behouden. Rust in vrede, Hans.
Geef een reactie