Een man maaide het gras. Het was alleen op de beelden vanuit de helicopter te zien. Een hoge heg vormde de afscheiding tussen de tuin van de man en de openbare weg. Over die openbare weg passeerde op dat moment een wielerkoers. Herstel: hier passeerde dé wielerkoers. Maar in plaats van, zoals de Belgen dat zo mooi zeggen, naar de koers te gaan zien, besloot deze man wat in zijn tuin te werken. Het was op de namiddag van zondag 4 april 2010. Ongeloof vulde heel Vlaanderen. Even was een land in shock. Dé koers kwam langs, en deze man maaide zijn gazon? ‘Meneer’, sprak wielercommentator Michel Wuyts hem in de uitzending toe. ‘Toch niet op de zondag van de Ronde van Vlaanderen?’

De man die het gras maaide, bleek later een acteur te zijn. Daar in die tuin, achter de heg, kwam een scène tot stand die onderdeel was van de serie De Ronde. Die serie werd bijna in zijn geheel op die vierde april van 2010 opgenomen. Negen afleveringen, uitgezonden in het voorjaar van 2011. De serie gaf een inkijkje in wat België is op de dag van Vlaanderens Mooiste. Een dag waarop het normale leven gewoon doorgaat, maar waar de wielerwedstrijd als een rode draad doorheen loopt. 256 kilometer lang. Over de Molenberg, de Koppenberg, de Taaienberg, de Oude Kwaremont en de Paterberg. Namen die op de eerste zondag van april als door een zachte lentebries de huiskamer binnen dwarrelen.

Wat België heeft met de Ronde van Vlaanderen is in Nederland alleen te vergelijken met wat de Elfstedentocht bij ons los kan maken. Het verschil is dat de befaamde Vlaamse wegen er ook liggen als de temperatuur niet onder het vriespunt is. En dus is het elk jaar weer raak. De voorbereiding duurt weken. En in de laatste week bereikt de spanning een kookpunt. Elk zichzelf respecterend nieuwsbulletin opent met de gezondheid van meervoudig winnaar Tom Boonen. Zelfs als al weken duidelijk is dat Tom Boonen niet meedoet. Gevallen in Parijs-Nice, een wedstrijd die hij reed met maar één ding in zijn achterhoofd: ik moet goed zijn op de dag van de Ronde van Vlaanderen.

Die dag is vandaag. En Tom Boonen is geblesseerd. Zijn afwezigheid geeft nieuwe Belgische favorieten de kans om uit zijn schaduw te treden. Sep Vanmarcke. Greg van Avermaet. Jurgen Roelandts. Ze staan te trappelen van ongeduld. En als het uitkomt is voor de Belgische wielerliefhebber ook de geadopteerde Tsjech Zdenek Stybar een landgenoot. Want een feestje bouwen zullen ze. Langs de kant van de weg, gewapend met vlaggen. Op het plein in de stad. In de kroeg. In de feesttent. Met een koud biertje binnen handbereik. Of gewoon in de eigen huiskamer. De Ronde van Vlaanderen komt in België overal binnen. Een hele dag deelt het land een grote passie.

De beleving rondom de Ronde van Vlaanderen is eigenlijk groter dan de wedstrijd op zich. Duizenden mensen reden zaterdag de toertocht. Vanuit de Verenigde Staten kwamen ze om over die Vlaamse wegen te rijden. Die kasseien. Die klimmetjes. Elk met hun eigen naam. En elk met hun eigen verhaal. Menig wielerliefhebber is echter van mening dat Parijs-Roubaix, de wedstrijd die standaard volgt op de zondag ná de Ronde van Vlaanderen, een nog mooiere koers is. Maar die koers gaat grotendeels door niemandsland. En de echte passie zit bij de mensen. Zij vertellen de verhalen die de koers maken tot wat die is.

Voor het eerst zendt de Belgische televisie de Ronde van Vlaanderen vandaag van start tot finish uit. 256 kilometer. Tweehonderdzesenvijftig kilometer! De start is na het paasontbijt. En het feest gaat door tot een uurtje of vijf vanmiddag. Het is met afstand het mooiste paascadeau dat een wielerliefhebber kan krijgen. Het is als een boek dat je bladzijde voor bladzijde omslaat om dan teleurgesteld te moeten vaststellen dat er niet nog meer bladzijdes zijn. Het verhaal van de koers is vandaag het verhaal van België. Alles draait om een peloton wielrenners. Het maaien van het gras kan wel even wachten. Misschien moet het wel gebeuren. Maar niet vandaag. Niet op de zondag van de Ronde van Vlaanderen.