In 2013 was er Johannes de bultrug. Aangespoeld op een strand. Groot nieuws. En het land in rep en roer. Het aangespoelde zeedier beheerste eind december van dat jaar de oudejaarsconferences. Dat had vorig jaar niet gekund. Toen gebeurde er te veel van betekenis om een glansrol in de humoristische jaarbespreking weg te leggen voor een fors uit de kluiten gewassen vis. Dit jaar is er in één maand al genoeg gebeurd voor de conference van een heel jaar. Een 19-jarige jongen uit Pijnacker besloot gisteravond om ook maar een duit in het zakje te doen. Hij heette Tarik.

Tarik was student. Hij deed scheikunde aan de TU Delft. Eerstejaars. En hij vond Wie is de Mol? leuk op Facebook. Waarschijnlijk had hij zich vergist in de dag. Want een beetje liefhebber had het toch niet op een Mol-avond gedaan. Doe het desnoods op zondag. Dan zou Boer zoekt Vrouw niet door zijn gegaan. En daar zou Boer Geert waarschijnlijk helemaal niet rouwig om zijn geweest, ervan uitgaande dat hij in de rest van zijn logeerweek nog heel wat meer aan het vrouwelijk schoon op leeftijd heeft gezeten. Maar Tarik deed het op donderdag. Gewoon even wat wereldzaken vertellen.

Wat had hij willen vertellen? Dat is een intrigerende vraag. Iets over Rusland of Amerika? Iets over olie? Iets over hoe overheidsinstanties met onze persoonsgegevens omgaan? Of iets over de Rhinopithecus strykeri? Dat is een soort aap. Je weet het niet. Het enige dat we nu weten stond op een briefje. Dat hij niet alleen was. En dat er ook nog 98 hackers aan zijn zijde stonden. Maar de enige twee die we daarvan hebben gezien, waren Fokke en Sukke. En zelfs die kregen het niet voor elkaar om contact met Tarik te krijgen. Dan hadden ze hem ten minste door kunnen geven dat hij in de verkeerde studio stond.

Natuurlijk was de situatie bloedserieus. Nu er een goede afloop is, kunnen we ervan smullen. Maar na Parijs weten we allemaal wat er ook kan gebeuren. Zulke gebeurtenissen leveren ook helden op. Lilian, de man in het gootsteenkastje in de drukkerij een eindje buiten Parijs. En de jongen die in de joodse winkel mensen naar een koelcel leidde. Ook gisteravond had twee helden. Een portier. En een technicus. Die portier bleef heel koel. Een lintje voor die man. En de technicus besloot de camera aan te zetten en stond een paar uur later voor zo’n camera zijn verhaal te doen. Met een ruitjesblousje aan en zijn handen in de zak.

2 uur en 53 minuten later dan gepland stond Herman van der Zandt weer in de studio. Bijna drie uur nadat hij het journaal had moeten voorlezen, presenteerde hij de live-uitzending naar aanleiding van het journaal dat hij drie uur eerder niet had kunnen voorlezen. Tarik zat inmiddels ergens in een verhoorkamer. Toen de politie in de studio kwam, gooide Tarik zijn speelgoedwapen weg. De politieman schreeuwde: BIJ ELKE VERDACHTE BEWEGING WORDT ONMIDDELIJK GESCHOTEN! HEEFT U DAT BEGREPEN!? En Tarik antwoordde: Ja.

Het was schrikken. De publieke omroep was een tijd lang totaal van streek. En hele gebouwen werden ontruimd. Maar wat Tarik wilde vertellen, is nog steeds volstrekt onduidelijk. Daarentegen is de grappenmakerij in rap tempo op gang gekomen. Op internet is het ‘wapen’ inmiddels vervangen door een waterpistool. En de zangers en zangeressen van Kinderen voor Kinderen kunnen ‘Als ik de baas zou zijn van het journaal’ probleemloos opnieuw uitbrengen. Het verhaal van Tarik is een beetje triest. Het roept medelijden op. Als voor een dode vis die de ogen van een heel land op zich gericht heeft. Tarik, nu al de Johannes de bultrug van 2015.