Het is een grijze en druilerige dag. Net als gisteren. En eergisteren. Eigenlijk hebben mijn reisgenoot en ik alleen nog maar regen gezien sinds we in Noord-Ierland voet aan de grond hebben gezet. We zijn hier op bezoek bij een vriend die tijdelijk in de hoofdstad Belfast studeert. Vandaag staat de Giants Causeway Tour op het programma. Plus een bezoek aan Derry / Londenderry, de stad waar op dit moment zonder dat wij het weten een mooi sportverhaal ontstaat. Deze stad ligt nog net in Noord-Ierland en voetballer James McClean wordt er in 1989 geboren. Drieëntwintig jaar later gaat hij naar het EK, voor Ierland.

In augustus 2008 maakt James McClean zijn debuut voor Derry City FC, de enige club uit Noord-Ierland die uitkomt in de Ierse competitie. McClean ontwikkelt zich goed en drie jaar later, in augustus 2011, tekent hij een driejarig contract bij Sunderland. In de Engelse Premier League komt de jonge Noord-Ier aanvankelijk niet verder dan invalbeurten. Maar begin dit jaar begint het balletje te rollen. Op 1 januari staat McClean voor het eerst in de basis bij Sunderland en op 3 januari maakt hij zijn eerste Premier League-goal. De vleugelspeler maakt zoveel indruk dat hij niet alleen een verbeterd contract krijgt, ook verkiest men hem bij Sunderland tot beste jonge speler van het seizoen.

De regen slaat tegen de ramen van het taxibusje vol toeristen waarmee we Belfast verlaten. De chauffeur vertelt dat de route ons langs de noord-oostkust zal leiden. We mogen schitterende natuur en prachtige uitzichten verwachten. Geen woord aan gelogen, zo blijkt later die ochtend. Maar minstens zo indrukwekkend is de stad op de grens van Ierland en Noord-Ierland die we aan het eind van de dag bezoeken. De Ierse katholieken spreken over Derry. Voor de Britten en de Ierse protestanten is het Londenderry. Het compromis voor wat na Belfast de grootste stad van Noord-Ierland is, is de benaming ‘Derry stroke Londenderry’.

De kwaliteit van James McClean blijft ook in zijn thuisland niet onopgemerkt. Hij speelt voor de jeugdteams van Noord-Ierland. Een dag nadat de aanvaller zijn eerste contract bij Sunderland tekent wordt hij opgeroepen voor het grote nationale team. Maar James McClean legt de uitnodiging naast zich neer. Hij weigert. Nu voor Noord-Ierland kiezen, betekent dat er in de toekomst geen interlandcarrière meer in zit als speler van grote buur Ierland. De ambities van McClean zijn te groot om als Noord-Ierse international te figureren in uitzwaaiwedstrijden. Hij wil schitteren op eindtoernooien. Die kans is bij Ierland veel groter. En dus wordt begin dit jaar ook een tweede uitnodiging afgeslagen.

In Derry / Londenderry wordt ons vanmiddag duidelijk dat het in deze regio al heel lang niet helemaal koek en ei is. In Belfast hebben we de afgelopen dagen al met hekken beveiligde scholen gezien. En veel muurschilderingen met politieke uitingen. Met de verkeerde kleur shirt in de verkeerde wijk lopen werd afgeraden. Maar hier, zo dicht bij de grens met Ierland, is vanaf de meters hoge verdedigingswal (compleet met kanonnen en wachttorens) een grote gevel met de tekst ‘You are now entering free Derry’ te zien. Daarnaast een levensgrote afbeelding van een man met een gasmasker. En dat allemaal omdat er in Noord Ierland twee groepen zijn. De katholieken willen bij Ierland horen. De protestanten willen als Noord-Ierland samen met Engeland, Schotland en Wales het Verenigd Koninkrijk blijven vormen.

Te midden van die steeds weer oplaaiende politieke discussie is James McClean een voetballer met vooral grote sportieve ambities. Eind februari komt de uitnodiging van Giovanni Trapattoni, de bondscoach van Ierland. McClean hoeft niet lang na te denken. Hij zegt zich als katholiek niet comfortabel te voelen wanneer hij voor Noord-Ierland uitkomt en maakt op 29 februari als inwoner van Noord-Ierland zijn debuut voor Ierland. Hij valt in en speelt een klein kwartiertje mee. Het komt hem op bedreigingen via Twitter te staan. En volgens voetbalmensen uit het Noord-Ierse kamp maakt McClean misbruik van zijn geloofsovertuiging. De Noord-Ier zelf lijkt zich er weinig van aan te trekken. Op 26 mei, minder dan twee weken voor de start van het EK, start hij voor het eerst in de Ierse basis.

Dwars door de binnenlanden van Noord-Ierland trekt ons taxibusje die middag weer richting Belfast. Zowel de natuur als de tekenen van politieke onrust hebben veel indruk gemaakt. Het regent nog steeds. Zo’n vier jaar later staat de Noord-Ier James McClean in Polen en Oekraine aan de vooravond van zijn eerste grote eindtoernooi als voetballer, met Ierland. Hij hoopt op een goed resultaat. Hij hoopt een Noord-Ierse stempel op een Iers succes te kunnen drukken. Ik ook. Misschien dat dan zelfs in Noord-Ierland de zon een beetje gaat schijnen.

LS