‘Ja, met Luuk! Ik bel even om te zeggen dat het nog een tijdje duurt voordat we naar huis komen. Ja, ik weet dat we gezegd hadden dat we snel weer thuis zouden zijn. Maar ik dacht dat dit park maar drie attracties had, joh! Dat pakt wat anders uit. Het is hier ronduit fantastisch! Nee, ik had het zelf ook niet verwacht. Die attracties zijn stuk voor stuk sensationeel. En dat personeel hier is geweldig. Ze zijn met 23. Iedere keer staan er weer anderen. En ze doen het allemaal fantastisch. Louis regelt dat. Dat is de baas. Die is wel van de onverwachte zetten. Vanochtend stond er hier ineens een oerang oetan. Voor iedereen was dat een verrassing. Maar Louis wist dat al weken van tevoren.’

‘Ik zal wat vertellen over die attracties. We gingen eerst in de España. We rekenden nergens op. Dat leek aanvankelijk terecht. Het achtbaantje begon kabbelend. Maar toen werden we ineens zeiknat. Niemand vond dat leuk. En het was nog onterecht ook. Maar later werd het gaaf. Heel gaaf. Die achtbaan ging wel vijf keer over de kop. Toen we d’r uit kwamen, waren we weer droog. We hadden geschreeuwd, gejoeld, geklapt, gejuicht en gewonnen. Louis ving ons lachend op. We kregen een high five. Louis vertelde dat hij deze attractie in principe had gemaakt. Maar Arjen en Robin moesten het uitvoeren. En dat deden ze fantastisch. Toen wisten we al dat we nog even gingen blijven.’

‘Als tweede gingen we in de Australia. Dat was een wildwaterbaan. Daar zat Memphis aan de knoppen. Die was nog hartstikke jong. Hij had in zijn leven nog vrijwel nooit een wildwaterbaan bestuurd. Maar het ging verrassend goed. Memphis was vooral van de plotselinge versnellingen. We schoten kogelhard door het water. We kregen ook klappen te verduren. Het was een ruig ding, die Australia. Maar Memphis wist het tot een goed einde te brengen. Wij waren opgelucht. Louis ook. Die pakte Memphis vast en zei dat hij opgelucht was. Dankzij Memphis. Toen kregen we nog een suikerspin van Bruno. Zijn suikerspin was beter dan die van Terence. Maar Terence was net nieuw.’

‘Vervolgens kwam de Chile. Toen wisten we eigenlijk al dat ons verblijf verlengd was. De Chile was de laatste stap voordat we echt konden beginnen. Het was een rustig treintje door het park. Dachten we. Maar Louis zou Louis niet zijn als hij niet wat bedacht had. Nadat het hele treintje langzaam in slaap was gedommeld, was daar ineens Leroy. Die kende niemand. Niemand had Leroy ooit in dit park gezien. Maar we leerden Leroy heel snel kennen. Dat slaapverwekkende treintje werd met hem als machinist ineens een ruige achtbaan. Toen we aankwamen, stond Louis daar. Schaterlachend. Dit was waarom Leroy bij zijn team zat. Hij was trots. Wij ook. Iedereen wilde dit meemaken.’

‘Van de vierde attractie hadden we hoge verwachtingen. Maar de Mexico viel eerst ook wat tegen. Desondanks vertrouwden wij op Louis. Het bleek terecht. Louis trok de kaart Dirk. Die kenden we al. Dirk hadden we al ranja zien schenken, aan de kassa zien zitten, prullenbakken zien legen, grasveldjes zien maaien, hamburgers zien bakken en achtbanen zien repareren. En Dirk zat ook in het oerang oetan-pak. Ondanks alle inzet van Dirk kwam de Mexico pas echt los toen Louis weer veranderingen ging doorvoeren. Hij bracht Klaas Jan. Ook hem kende niemand. Maar ook dat duurde niet lang. Het ging weer helemaal los. Het was ongelofelijk. Maar hoe Louis het deed, deed ‘ie het.’

‘Ja, en toen kwam de Costa Rica. Dat was een soort voorstelling. Ik ben in m’n leven in heel veel pretparken geweest. Maar wat Louis hier deed, had ik nog nooit gezien! Sinds wij hier waren, was Jasper de grote man in de voorstelling. Maar bij die voorstellingen kwamen nooit veel mensen. Iedereen wist dat zaterdag rond middernacht dé grote voorstelling zou worden. En precies op het moment dat het erop aan kwam, greep Louis in! Met grote ogen stond iedereen te kijken. Jasper werd vervangen door Tim. Waarom ineens Tim!? Maar Tim deed het formidabel! Wat heet! Iedereen stond op de banken. En iedereen kon juichen. Dankzij Louis. Ja, en nu krijgen we dus nog twee attracties. Niemand weet waar dit eindigt. Maar één ding is zeker: We gaan nog niet naar huis!’