Hallo, ik ben lijn 51. U kunt me kennen van de wegen tussen Doetinchem en Zutphen. Al sinds mensenheugenis passeer ik een flink aantal keren per dag in dorpen als Velswijk, Keijenborg, Hengelo en Vorden. Soms iets te laat. Soms iets te vroeg. Maar de mensen kunnen op me rekenen. In al die tijd is er veel veranderd. Mijn kleurtje bijvoorbeeld. Op dit moment ben ik blauwgroen aquamarijn. Echt waar. Vroeger was ik gewoon geel. Mijn route is ook al een paar keer op de schop gegaan. Dat vind ik niet zo erg. Zo kom ik nog eens ergens. Maar één ding is altijd hetzelfde gebleven. Dat is mijn nummer. En daar ben ik trots op. Ik was, ik ben en ik blijf altijd lijn 51.

Een dagje lijn 51 ziet er grofweg gezien als volgt uit. Ik begin in Doetinchem. Op mijn eerste ritjes ben ik een soort uitslaaphotel op wielen. Studenten stappen in en grijpen de gelegenheid aan om nog even de ogen dicht te doen. Zij studeren veelal in steden als Arnhem, Nijmegen, Deventer of Enschede. Er stappen ook werkende mensen in, hoor. Dat zijn elke dag dezelfde. Maar die zijn in de minderheid. Terug naar Doetinchem zit ik weer vol met studenten. De meeste moeten naar het Graafschap College. En dan zijn er altijd nog wat middelbare scholieren die te lui zijn om te fietsen. Of die niet nat willen worden. Dat kan natuurlijk ook. Mij maakt ’t niet uit. Ik neem iedereen mee.

Saai? Nee, mijn ritjes zijn niet saai. Ik maak van alles mee. En ik weet alles. In mij wordt veel verteld. Vooral over de kleine dorpen op de route. Ik ben exact op de hoogte over de laatste intriges in Velswijk. Ik weet alle ins en outs van de Keijenborgse kermis. En Hengelo heeft voor mij al helemaal geen geheimen meer. Want die mensen weten dat ik niks doorvertel. In mij durven ze te praten. Als het rustig is in ieder geval. Als het druk is niet. Maar dan kan ik ook niet veel verstaan. Dan is het soms net een kippenhok. Vooral ’s middags. Dan vertelt iedereen over z’n dag. En wat ze die avond gaan doen. Dat is heel gezellig, hoor. Zelfs zonder koffie en koekjes. Die serveer ik niet.

Nou moet ik zeggen dat die gezelligheid de laatste jaren wel iets is afgenomen. Al die jongeren zitten met die mobiele telefoons. Dan hoor ik ze wel eens over Whatsapp, over Facebook en over Twitter. Dat vind ik niet wat. Ik heb niet eens Twitter. Je kan me wel volgen. Maar dan moet je gewoon met de auto achter me aan rijden. Die sociale media heb ik ook niet nodig. Ze vertellen alles hier toch. Wat ik soms wel zou willen, is Facebook. Je ziet hier de hele week mooie vrouwen langskomen. Maar in het weekend gaat er bijna niemand met mij mee. Dan ben ik helemaal alleen. Met Facebook zou ik nog eens wat weekendfoto’s zien. Nu moet ik wachten tot maandag.

Zelf sta ik ook wel eens op de sociale media. Dat hoor ik ze dan vertellen. Maar dan is het altijd negatief. Dat ik te laat ben. Of helemaal niet kom. En als ik dan kom, is er weer wat mis met mijn rijstijl. Dat ik te hard over rotondes of drempels ga. Dat soort klachten. Soms doe ik het erom. Dan rijd ik zo hard door Vorden dat de glazen bij Hotel Bakker staan te rinkelen in de kast. Wat ik het leukst vind om te horen, zijn mensen die te laat uitstappen. Die dan zitten te slapen. Ik hang vol met stopknoppen. Maar die zijn eigenlijk helemaal niet nodig. Ik weet precies waar iedereen eruit moet. Maar als ze niet drukken, dan rijd ik door. Moeten ze teruglopen. Dat vind ik echt kicken.

Oja, ik vertelde over die route. Vroeger mocht ik bijvoorbeeld nog midden door Hengelo. Dat zit er niet meer in. Daar ben ik eigenlijk ook wel blij mee. In Hengelo zien ze de winkelpanden als verkeersdeelnemers. Nou, dan blijf ik liever weg. Nu mag ik langs alle rotondes. Dat gaat nog sneller ook. En dankzij al die gesprekken blijf ik toch wel op de hoogte. Daardoor kom ik toch nog een beetje in het dorp. Zo heb ik ook nog flink wat mooie caféverhalen. Zal ik die vertellen? Niet? U stapt weer uit? Nou, fijne dag nog! Ja, dat is het nadeel van mijn werk. Hoe gezellig het ook is, na een half uur hebben de meeste mensen wel weer genoeg van mij. Maar ach, ik ben ook maar een bus.