Van Justin Bieber had ik nog nooit gehoord. Wij winkelmandjes onder elkaar praten niet over dat soort zaken. Wij hebben geen oog voor de grote wereld om ons heen. Wij beperken ons tot de supermarkt waarin we leven. Elke dag maken we een keer of wat datzelfde rondje. Langs de poortjes. De tomaten. De mooie meisjes op de vlees- en kaasafdeling. De melk. Het bier. Soms langs wat chips. Een pak toiletpapier. Dan over de kassa. Soms eindigen we daaronder. En soms weer netjes bij onze vrienden. Dat is onze wereld.

Ik ben een winkelmandje. Maar vandaag is mijn leven veranderd. Ik ben niet langer zomaar een gewoon simpel blauw winkelmandje. Van het ene op het andere moment ben ik het winkelmandje van Justin Bieber. Dé Justin Bieber. En ik sta op Marktplaats. Ook daar had ik nog nooit van gehoord. Mensen schijnen duizenden euro’s voor mij te willen betalen. Ik wist dat de wereld om mij heen soms een beetje gek was, maar dit gaat wel heel ver. Zelfs als je mijn grote broer de winkelkar helemaal vollaadt, ben je dat geld nog niet kwijt.

En die Justin Bieber, ik vond het niks bijzonders. In de grote wereld schijnt hij beroemd te zijn. Daar begrijp ik niets van. Hij viel wel op. Dat moet ik wel zeggen. Hij had een broek aan die niet eens op een broek leek. Hij had ook nog een vriend bij zich. Ene Martin Garrix. Die had geen mandje. Daar baalden mijn vrienden van, joh. Dan waren ze misschien ook nog beroemd geworden! Nu staan ze gewoon weer met de andere mandjes in het stapeltje. We hebben het niet slecht hoor. Dat niet. Maar zoiets is toch wel heel leuk.

Het is dat ik niet kan praten, anders zat ik vanavond overal. In het NOS Journaal. Bij De Wereld Draait Door. Bij RTL Late Night. Dat zou mooi zijn, joh. Dan zouden ze mij vragen hoe het voelde toen Justin Bieber mij vasthield. Dat was natuurlijk precies hetzelfde als Jan van drie hoog achter en Lidy van de overkant. Maar ik zou zeggen dat het heel bijzonder voelde. De hand van een echte wereldster. Wow! En dat ik zijn ijsjes mocht dragen, hoe gaaf is dat!? Alleen jammer dat die Corona niet meer paste. Ik ben nou eenmaal niet zo groot.

Hij schijnt dat hij dit weekend optreedt in een groot stadion in Arnhem. Een kaartje kost 54 euro. Van dat geld kun je mij helemaal vol stoppen met boodschappen. Die man is vast heel rijk. Hij zal niet nog eens naar onze supermarkt komen. En als hij al komt, dan is de kans dat hij mij pakt nihil. Misschien ben ik dan wel niet meer in deze supermarkt. Misschien sta ik dan wel bij een Belieber op de slaapkamer. Ik hoop van niet. Want het is leuk, al die aandacht, maar doe alsjeblieft normaal. Ik ben maar een winkelmandje.