‘Geen Pokémon!’, roept een man. Ik kijk om en zie de woeste blik in zijn ogen. Zojuist verliet hij samen met twee vrouwen een terras. Met een soepele stuurbeweging manoeuvreerde ik mijn fiets tussen het drietal door. Op datzelfde moment draaide ik op mijn telefoon aan de Pokestop. Ik verzeker u: dat is van levensbelang. Deze man ziet dat overduidelijk anders.

Een paar weken geleden had ik gedacht dat een column over dit onderwerp op dit moment mosterd na de maaltijd zou zijn. Dat de storm zou zijn overgewaaid. Dat de wild golvende rivier een kabbelend beekje zou zijn geworden. Dat van bergen niet veel meer over zou zijn dan lichte glooiingen in het landschap. Of toch in ieder geval niet meer dan kleine heuveltjes.

Dat is niet zo. We zijn een paar weken nadat de Pokémon-hype zijn hoogtepunt leek te bereiken, maar ondertussen is dat hoogtepunt nog altijd volop aan de gang. Sterker nog: het stormt alleen nog maar harder. We zitten nog hoger op de berg. De maaltijd staat nog dampend op tafel en de mosterd komt beter tot zijn recht dan ooit.

We praten over een app op de telefoon. De app van een spelletje waarbij je virtuele wezentjes moet vangen. Wie er niet van gehoord heeft, leefde de afgelopen weken onder een steen met een grootte waar ze in Drenthe jaloers op zouden zijn. Dit spel speel je buiten op straat. Hier vind je de wezentjes, de Pokestops voor ballen om die wezentjes mee te vangen en de gyms om in te vechten.

De stops spelen een belangrijke rol. Hengelo heeft er vijf. Eentje bij de Feestfabriek, eentje bij het gemeentehuis, eentje bij de Remigiuskerk, eentje halverwege de Spalstraat en eentje aan de Raadhuisstraat. Vijf stops. Vorden heeft er nog minder. En Keijenborg heeft er maar één. Pokémon spelen in een klein dorp is kortom geen gemakkelijke opgave.

In veel steden ligt dat anders. Vrijwel elk monumentje of bijzonder gebouw is namelijk een Pokestop. En een historische stad als Zutphen zit vol monumentjes en bijzondere gebouwen. Een rondgang van een paar kilometer levert hier zo honderd ballen op. Daar kun je weer heel wat virtuele wezentjes mee vangen.

Dat vangen gaat het best aan de IJsselkade. Hier zitten drie Pokestops vlakbij elkaar. Op die Pokestops kunnen spelers een zogeheten ‘lure’ gooien waar gedurende een half uur extra veel wezentjes op af komen. Als dat op meerdere stops vlakbij elkaar gebeurt, ontstaat een heus Pokémon-paradijs. Dat paradijs lokt tientallen – soms zelfs honderden – spelers naar de IJsselkade. Precies hetzelfde gebeurt momenteel op vele andere plekken ter wereld.

Het zorgt voor op zijn minst bijzondere taferelen. Voorbijgangers die het spelletje niet kennen of in ieder geval niet spelen, kijken het schouwspel met een mix van verwondering en onbegrip aan. Onder de spelers heerst vooral een heel goede sfeer. Gezellig is niet het goede woord. Want gezelligheid gaat nou niet heel goed samen met het geconcentreerd op je telefoonschermpje kijken. Maar een sociaal gebeuren is het zeker. Soms zelfs tot biertjes en flessen wijn aan toe.

Eén van de doelstellingen van de makers van het spel is om de fanatieke gamer naar buiten te halen. Dat is gelukt. Ik reken mezelf niet tot die groep. Ik ben nooit veel verder gekomen dan een potje FIFA en het bouwen van een virtueel pretpark. Maar de gedachte en de uitwerking van het idee vind ik mooi. Een game spelen samen met je vrienden in de buitenlucht – vaak omringd door groen en water – dat is heel wat anders dan eenzaam en alleen op je kamer zitten spelen.

Lange tijd bivakkeerde ik in het kamp van de man met de woeste blik. Ik wilde niet veel van het spelletje weten en moest er vooral om lachen. Dat veranderde toen ik op vakantie ging en het spel als enige van mijn vrienden niet speelde. De hype was net in volle gang en het ging over niets anders. Na twee dagen was ik er helemaal klaar mee en heb ik uit pure wanhoop de app zelf ook maar geïnstalleerd. 

Inmiddels ben ik volledig thuis in de wereld van Pikachu, Eevee en Squirtle. Ik vind het zelfs leuk. Heel erg leuk. Als fanatiek speler keerde ik terug van vakantie. Ik begrijp iedereen die erom lacht. Dat deed ik immers zelf ook. Ik begrijp ook de man met zijn woeste blik. Maar de hype die Pokémon GO heet, heeft de zomer van 2016 in zijn greep en weigert los te laten. Voor wie zich blijft opwinden, wordt het een lange zomer.