Zelfs het Keijenborgse scorebord wilde absoluut niet verliezen. 2-2 stond er. Het laatste fluitsignaal had geklonken. Het grootste deel van het publiek had zich al naar de kantine en de voor de gelegenheid bijbehorende tent begeven. Een klein jongetje merkte op dat het 2-2 was geworden. Dat stond op het scorebord. En het scorebord zou het toch wel het beste weten. Toen, heel voorzichtig, terwijl niemand keek, veranderde de rechter 2 in een 3. De Keijenburgse Boys verloren van het Hengelose Pax.

Keijenburgse Boys – Pax. Een vierdeklasser en een derdeklasser. Twee clubs die elkaar in competitieverband nooit tegenkomen. En nu, op deze zaterdagmiddag in oktober, was het er ineens. Of er ergens in Zeist iemand is geweest die met gouden handen precies de twee goede balletjes uit een bak heeft gevist? We zullen het nooit weten. Maar het feit dat Keijenborg en Hengelo het in de beker tegen elkaar op mochten nemen, was al een lot uit de loterij. Het veelbelovende affiche bleek aan de streep alle verwachtingen te hebben waargemaakt.

Een voetbalgevecht was het in de slotfase geworden. Eentje om duimen en vingers bij af te likken. Het scoreverloop was zoals een filmschrijver die zou schrijven. Eén geweldig doelpunt in een verder weinig vermakelijke eerste helft. De thuisploeg die zich in het tweede bedrijf terugknokt en op 2-1 voorsprong komt. En dan een bloedstollende apotheose vol krampaanvallen waarin het op wonderbaarlijke en volgens oranjehemden discutabele wijze toch nog de Hengelose kant op valt.

Die sfeer. Wat hing er een heerlijke voetbalsfeer. Compleet met vuurwerk. Oranje rook. Blauwe rook. Meerdere spelers vertellen na afloop dat ze bij vlagen met kippenvel op het veld stonden. Ook het publiek liet zich gelden. “Bij de 2-1 was het net als toen De Graafschap kampioen werd”, beschouwt een man met een oranje sjaal na. Om over de enorme Hengelose bierdouche bij de cornervlag nog maar te zwijgen. “Ik vond het geweldig”, zou de Keijenborgse ontvanger van die douche later zeggen. “Dat maak je toch nooit mee?”

Nee, dan de derde helft. De derde helft waar een deel van het publiek al voor aanvang van de derby mee begint en die ver na het laatste fluitsignaal eindigt met de uit Mallorca overgewaaide Duitse feestkneiter van Johnny Däpp. De derde helft waar zowel Keijenborg als Hengelo deel van uitmaken. Zij die eerder deze middag nog op het scherpst van de sneden de duels met elkaar aangingen, staan nu samen te proosten op een onvergetelijke voetbalmiddag. Zij die het voetbal vanuit de tent bekeken, gaan vrolijk door met waar ze mee bezig waren.

Alles viel deze middag op zijn plek. De loting. Het scoreverloop. De sfeer. De gezelligheid. Ook het tijdstip hielp mee. Half vijf in de namiddag. Dat in de tweede helft de lichtmasten aangingen en de schemering langzaam inviel, paste precies in het plaatje. “Alles klopte”, vond ook één van de Keijenborgse sterkhouders. “Alleen de uitslag niet.” Dat was misschien wel het enige nadeel dat aan deze middag kleefde. Er moest iemand winnen. Maar uiteindelijk kende dit voetbalfeest enkel winnaars. Al stond het scorebord toen al lang niet meer aan.