Het is iets voor vijf uur in de ochtend. In vertrekhal 3 van de luchthaven Schiphol staan wat jongetjes te voetballen. Ik ken ze niet. Net zoals ik de kinderen die eromheen staan niet ken. Maar het is wel mijn reisgezelschap voor de komende vier dagen. Zij gaan naar Turkije. Op schoolreisje. Met Corendon. Met War Child. En met Laura van Kaam. Omdat de winnares van The Voice Kids 2013 uit Dinxperlo komt, mag er ook een journalist uit de Achterhoek mee. Zo kan het gebeuren dat ik op een woensdagochtend plaatsneem in een vliegtuig richting de Turkse badplaats Antalya.

Stoel 27C is de mijne. Ik zit naast Pim. Hij vertelt dat het nog niet zo zeker was of hij wel mee mocht. Waar zijn hele klas geld inzamelde voor War Child deed Pim helemaal niets. Het was een idee van Marianne. Maar Pim vond het maar onzin. Toch zit hij hier. Zijn medeleerlingen besloten dat hij mee mocht. Nu zit de hele klas in dit vliegtuig. 21 leerlingen. Ook Melvin. Die vliegt voor het eerst. “Nu wordt het leuk, Melvin”, zegt Pim. Het vliegtuig geeft gas. We stijgen op. De ochtendzon geeft Amsterdam een warme aanblik. Een paar uur later is het pas echt warm. Antalya. 37 graden.

We verblijven in een groot resort. All inclusive. Meer dan achthonderd hotelkamers. Zwembaden. Glijbanen. En overal waar je kijkt is eten. Veel eten. En veel drinken. Wij beginnen met de lunch. Dani laadt zijn bord vol met chocoladetaartjes. Gewoon omdat het kan. De juffrouw kijkt verbouwereerd toe. “Eet je straks ook wat gezonds, Dani?” Hij belooft het. Een klein Russisch kind loopt langs. Op zijn bord ligt een stapel van schijven meloen. Zo hoog dat het jochie er amper overheen kan kijken. Papa en mama liggen aan het zwembad. Net zoals gisteren. En eergisteren. En de rest van deze vakantie.

Na de lunch start het programma. De organisatie verdeelt de klas in vier teams. De Frikandellen Speciaal. De Natte Snavels. De Augurken. En de Coole Pinguins. Een competitie is geboren. Het gaat vanaf nu om punten. Punten scoren kan op allerlei manieren. Van de deur voor iemand open houden tot de tofste act uitvoeren op de bonte avond. Maar deze reis heeft ook een serieus randje. De kinderen bekijken een filmpje met daarin voor de oorlog gevluchte leeftijdsgenoten in Libanon. Daarnet riep Dani nog heel hard waar je op het park het lekkerste ijs kon halen. Nu is hij muisstil.

De klas schrijft brieven aan de twee jongens in het filmpje. Karim en Ahmad. Pim leest zijn brief voor. Het is één van de mooiste van allemaal. Hij schrijft dat Karim en Ahmad goed kunnen voetballen. En dat hij hoopt dat ze dat snel weer in vrede kunnen doen. In een veilige omgeving. Zijn wat nonchalante houding is in een mum van tijd compleet verdwenen. De klas applaudisseert. Meisjes kijken elkaar aan. Dit is toch de Pim die niet mee wilde doen? Het maakt niet meer uit. Deze reis brengt deze klas samen. Iedereen is gelijk. Aan het eind van de dag maken we een cirkel. We bedanken elkaar.

De volgende ochtend gaan we met een piratenboot de Middellandse Zee op. Er komt een verrassing aan! Dani heeft die al door. Hij staat te wachten onder wat even later een kanon blijkt te zijn. Dat overlaadt de kinderen met grote witte schuimkoppen. Een frisse duik in zee maakt hen weer herkenbaar. Daarna volgt een kleine workshop van de meereizende journalisten. De vijf W’s en de H? De kinderen hebben ze razendsnel op een rijtje. Ze komen goed van pas in de interviews. Met iemand die een oorlogskind speelt bijvoorbeeld. Mijn groepje interviewt Laura van Kaam. De echte.

Aan het eind van de dag zingt Laura. De stem van de jonge Dinxperlose neemt bezit van het park. Hotelgasten stellen hun diner even uit. Nederlanders. Maar ook Turkse gasten. Ze verstaan geen woord van het nummer Speeltuin van Marco Borsato. Maar het gevoel waarmee Laura het liedje ten gehore brengt, komt ook bij hen binnen. Hier en daar rolt er een traan over een meisjeswang. De jongens die voetbalden in de vertrekhal, zingen nu mee. Om hun schouders hangen voetbalshirts. Van Chelsea. FC Barcelona. En Liverpool. Gekocht in één van de vele winkeltjes hier in de buurt. Ze gaan in de koffer mee naar huis. Samen met een lading aan bijzondere herinneringen.

Ik heb in mijn leven heel wat toffe schoolreisjes meegemaakt. Op de basisschool. Broodjes bakken op De Spelerij in Dieren. Of jaren later toen we naar de grotere pretparken gingen. Met natte kleren de bus in. Verrast door de wildwaterbaan. En dan onder de banken liggen als we de Schoolstraat weer in reden. Ook het reisje naar Ibiza was groots. Dat was mijn eerste keer vliegen. Maar de reis waarbij Melvin voor het eerst vloog, had een extra lading. Hem zal deze reis bijblijven. Net zoals zijn hele klas deze reis zal bijblijven. En ook ik zal deze reis onthouden.

Allemaal leerden we deze dagen dat elk kind telt. Ook Karim. En ook Ahmad. Het verblijf in Antalya eindigt zoals elke dag dat deed. In een cirkel. Iedereen mag wat zeggen. Er klinken woorden als samen, plezier, dank en indrukwekkend. Dan is er een groepsknuffel. Tranen vloeien. Ze dalen neer in een grasveldje. Ergens bloeit de hoop. Morgen zal het vrede zijn. En oja: de Coole Pinguins hebben de meeste punten. Het team van Dani. Die trekt een sprint, dwars door de lobby, en jumpt het zwembad in. Hotelgasten kijken verbijsterd toe. Deze schoolklas is nog lang niet vergeten.