Geachte telefoon met draaischijf,

Onze vriendschap is wat verwaterd. Of eigenlijk is dat nog een understatement. Want onze vriendschap is totaal verdwenen. En dat terwijl we vroeger onafscheidelijk waren. Ik had geen idee hoe je precies werkte. Maar ik wist precies hoe ik je kon vertellen dat ik met oma wilde praten. Zes keer draaien. Zes cijfers. Want oma woonde in de buurt. Zes keer dat geluidje. Rrrrrrrrrrrring! De hoorn naar het oor. En daar ging het heen. Maar de goede band die we hadden, verdween als sneeuw voor de zon. Opeens. Alsof hij er nooit geweest was.

Toen kwam er een telefoon met toetsen. Dat was gemakkelijk. Het ging sneller dan dat draaien. Maar het indrukken van die toetsen dat was ook al snel saai. Ik wilde jou terug. Dat kon niet. Jij was weg. Jij stond ergens in de laadbak van een shovel. Op een vuilstort. Je laatste minuten af te tellen. Misschien heeft er nog heel snel iemand gedraaid. De 0. De 6. En dan twee keer de 1. Noodgeval! Maar het was te laat. Er was geen redden meer aan. Jouw tijd was voorbij. En daar moesten wij maar mee leren leven.

Na de telefoon met toetsen kwam de mobiele telefoon. Die had nog steeds toetsen. Maar deze telefoon kon je ook meenemen. Waar je maar naartoe wilde. Naar school. Naar je werk. Op vakantie. Jou niet. Ja, jou kon je meenemen naar de andere kant van de woonkamer. Als je geluk had. Maar dat was het dan ook. En op de mobiele telefoon kon je spelletjes spelen. Eén spelletje vooral. Snake. Totdat het schermpje vol was. Op jou kon je geen spelletjes. Behalve tien keer achter elkaar de 9 draaien. Maar dan gebeurde er niets.

Zelfs de Nokia 3310 raakte ouderwets. Toen was er de smartphone. Zonder toetsen. En ook zonder draaischijf. Gewoon zonder iets. Alleen met een aaibaar scherm. En je kon er mee op internet. Ja, internet. Daar heb je natuurlijk nog nooit van gehoord. Jij was al ouderwets in de tijd dat wij een inbelverbinding zaten te maken. Met dat inbelgeluid dat zo snerpend was dat iedereen in de straat het kon horen. En ondertussen kon de gewone telefoon niks doen. De lijn was bezet. Dus die had dan pauze. Dat kenden ze in jouw tijd niet, pauze. Jij werkte altijd.

En dan de apps. Die kende jij ook niet. Op jou kon je geen snoepjes kapot maken,  geen weet krijgen van de verwachte neerslag, geen woordjes leggen, geen sportactiviteiten bijhouden, geen wekker zetten, geen winkelacties delen en geen idee krijgen van hoe laat de trein ging. Van jou wist ook niemand hoeveel energie jij nog over had. Want jij lag standaard aan de stroom. Dus we gingen er standaard vanuit dat jij het deed. Daar hadden we geen app voor nodig. En met jou kon je bellen. En dat was meer dan genoeg.

Ik schrijf je deze brief eigenlijk omdat ik je iets wil vertellen. Want al die moderne apparatuur is leuk, maar het spreekt onderhand niet meer tot de verbeelding. De tijd dat je indruk maakte als je de nieuwste telefoon tevoorschijn haalde, die is voorbij. Iedereen kent alles. Iedereen heeft alles. En je moet als gadget wel van heel goede huize komen om in deze tijd een wow-effect te veroorzaken. Net zoals vakantiebestemmingen tegenwoordig minder indruk maken. Frankrijk is de nieuwe Veluwe. En Aruba is het nieuwe Texel.

Wat tot de verbeelding spreekt, dat is wat er niet meer is. Zoals jij, telefoon met draaischijf. Jij maakt indruk. Als de huidige generatie jongeren hun kinderen over tien jaar vertelt over wat er allemaal was, dan gaat het over jou. Dat wij met jou belden. Dat wij als kind de vinger op het goede nummer drukten en draaiden totdat we Rrrrrrrrrrrring! hoorden. En dat je dan kon praten. Met oma. Of met wie dan ook. En ik weet nu pas hoe je eigenlijk werkte. Met kogeltjes. Het is hoog tijd voor een reünie. We moeten snel eens bellen.

Met vriendelijke groet,

Luuk