Dit was geen middagdutje. Dit was een winterslaap. En een forse ook. Maar we zijn weer wakker! Sterker nog, de successupporters van De Graafschap zijn hardhandig uit hun slaap gerukt. Na drie jaar van misère op en om het veld is er licht aan het einde van de tunnel. In rijen staan ze deze dagen voor de kassa van de Vijverberg. Donderdagavond en zondagmiddag gaan de Superboeren er tegen FC Volendam alles aan doen om na drie jaar afwezigheid terug te keren in de eredivisie. En dat ook nog eens met een jonge groep spelers waarvan er veel zelfs regionale roots hebben.

In de tijd van Eric Viscaal, Jan Vreman en Ron Olyslager klotste het blauw-witte bloed door de aderen van menig Achterhoeker. Het was de tijd dat je op de Vijverberg nog door het hekwerk heen stond te kijken. De tijd zonder stoeltjes achter de doelen. Eind jaren negentig was De Graafschap een vaste waarde in de eredivisie. Meestal in het rechterrijtje. Dat wel. Maar de achtste plek in het seizoen 1996/1997 was een mooi hoogtepunt. Op vakantie was je er trots op te kunnen vertellen dat je vlakbij Doetinchem woonde. Inderdaad, De Graafschap! De Superboeren waren overal een begrip.

De Graafschap trok mensen aan. In 1998 was het vernieuwde stadion klaar. In 2003 volgde na acht jaar op het hoogste niveau de degradatie. De successupporters zakten even wat weg, maar via de nacompetitie was de ploeg een jaar later alweer terug in de eredivisie. Daarna volgde echter weer degradatie. Dat heen en weer ging een tijdje door. Omdat dit gepaard ging met twee keer een kampioenschap in de eerste divisie bleef de successupporter echter nauw betrokken bij wat er op de Vijverberg gebeurde. Totdat De Graafschap in het seizoen 2011/2012 opnieuw degradeerde.

Op een bepaald moment zijn we in slaap gevallen. Waar de Vijverberg plaats biedt aan meer dan twaalfduizend mensen zat het stadion de laatste jaren geregeld minder dan halfvol. Het blauw-witte bloed dat zich ooit als een kolkende rivier door de Achterhoekse lijven voortbewoog, was een kabbelend beekje geworden. De uitslagen kreeg je als in slaap gevallen successupporter steeds vaker via via mee. Niet zelden was de toon dan negatief. Weer punten verspeeld. En de spelers, die kende je nog amper. Je hoopte maar dat De Graafschap tijdens je vakantie niet ter sprake kwam.

Ondanks alles blijven er in het lichaam van een successupporter van De Graafschap toch altijd blauw-witte cellen bestaan. Ergens blijft er altijd de herinnering aan de gloriemomenten in het stadion. Aan de kampioenschappen. Aan de doelpunten van Eric Viscaal. Aan Hazem Mohamed Emam. Aan de goal van Ted van de Pavert tegen Ajax. En als er gewonnen wordt, dan weten die blauw-witte cellen zich razendsnel te vermenigvuldigen. Die roepen: Naar de kassa! Kaartjes kopen! Want de gladiatoren mogen nu dan wel Vermeij, Kaak, Jurjus en Straalman heten, zij zijn De Graafschap! En zij gaan als de brandweer!

De afgelopen weken hebben deze jongens de weg omhoog ingezet. Over twee wedstrijden wisten de elf van Jan Vreman Almere City aan de kant te zetten. Vervolgens stak De Graafschap een stokje voor een langer verblijf van Go Ahead Eagles in de eredivisie. En zondagmiddag tegen half drie weten we waar het schip strandt. Massaal hopen we op de hoogste klasse van het Nederlandse voetbal. Want wedstrijden tegen MVV, Telstar en Helmond Sport, dat zijn uitstekende ingrediënten voor een nieuwe winterslaap. En dat willen we niet meer. Een middagdutje is meer dan genoeg. Zelfs voor een successupporter.