Vanavond belde ze. Dat ik geen kaartje had gekregen. Dat klopte inderdaad. Daar moest iets aan de hand zijn. Want steevast kreeg ik sinds mijn geboorte elk jaar op 4 december een verjaardagskaartje van een vrouw die nog leerde lopen van mijn oma. Dat zij een kaartje stuurde, was één van de weinige zekerheden in het leven. Dat daar nu abrupt een eind aan was gekomen, bleek te maken te hebben met haar nieuwe buurjongetje. Want ze had wel degelijk een kaartje gestuurd. Alleen naar een Luuk die in al in september jarig was geweest. Hij werd toen 2.

In het jaar dat ik ben geboren, kwam de naam Luuk nog niet zoveel voor. 168 jongens kregen in 1987 dezelfde naam als ik. Dat kun je hier zien. Maar dat is 27 jaar geleden. In 2013 lag dat aantal op 640. En de jaren daarvoor waren het er nog meer. De kans op dit soort vergissingen is de laatste jaren dus significant toegenomen. Daar staat weer tegenover dat de kans dat de naam verkeerd geschreven wordt, daalt. Het aantal jongetjes dat bij de geboorte de naam Luc krijgt, neemt namelijk al jaren af. In 2013 waren het er nog maar 100.

De naam Luuk staat in ieder geval nog op haar kalender. Bij 4 december. Dat is al 27 jaar zo. Op zo’n bloemetjeskalender op het toilet schat ik zo in. Met alleen maar voornamen. Ze had van de buurvrouw gehoord dat het niet klopte. De moeder van de 2-jarige Luuk dus. Dat kaartje was een paar maanden te laat. Toen was er een lampje gaan branden. Ze had de verkeerde Luuk.

Bij bijna elke naam heb je wel een persoon waar je het eerst aan denkt. Jantine. Rob. Patrick. Loes. Henk. Waar of niet? En dat kan veranderen. Als er een nieuw klein schattig Luukje in de buurt komt wonen, is die jongen die één keer per jaar op de bloemetjeskalender voorbij komt natuurlijk snel vergeten. Volgend jaar word ik 28. Luuk wordt in september 3. Ik ben benieuwd wie er wanneer een kaartje krijgt.