Vandaag kwam er een einde aan mijn leven.. Ik was een van de oudste in mijn soort.. Op 13 december 1976 zag ik het levenslicht.. Ergens aan de rand van Hengelo.. En nu is het voorbij.. Na dik 32 jaar blijft er zo niets van mij over.. Ik ga straks tot moes, tot brandhout..

Het begon lang geleden.. Ik had geen enkele keus en werd in een huis aan de rand van een klein Achterhoeks dorp geplaatst.. Niemand die mij vroeg wat ik er van vond.. Ik kreeg direct kleren.. Dat wel.. Groene kleren.. Jarenlang moest ik zo door het leven.. Hoe ouder ik werd, hoe verder mijn voorkomen uit de mode raakte.. Nooit iemand die er wat aan deed..

Ik zag Oranje kampioen worden in 1988.. Ik zag jonge kinderen opgroeien in huis.. Ik maakte hier mooie dingen mee.. Toch moest ik vooral heel hard werken.. Iedere avond hielp ik mee met de afwas en als het even kon moest ik ook helpen met het eten.. Nooit kreeg ik er iets voor terug.. Ook al werd ik maar ouder en ouder en ouder..

Al tijden werd er over mij gepraat.. Ik moest het huis uit.. Ook mijn medebewoners zagen in dat ik te oud was geworden.. Toch duurde het langer dan verwacht.. Ik heb het nog een paar jaartjes uitgehouden.. Het laatste hoogtepunt van mijn leven was het WK wielrennen in Mendrisio.. Ik vond het maar niks, dat fietsen, maar die jongens in huis waren d’r gek op..

Vandaag hebben ze mij d’r uit gewerkt.. Nu sta ik hier buiten te wachten.. Ik wacht op wat er verder gaat gebeuren.. Ik heb niet het idee dat iemand mij zal missen.. Nooit is er veel aandacht aan mij besteed.. Om maar een voorbeeld te noemen, voor het eerst in mijn leven ben ik vandaag buiten.. Nooit eerder heb ik de buitenlucht geroken.. Maar ach, ik was ook maar een keuken..

Dit verhaal verscheen eerder op Hyves op 28 september 2009.