Nico Dijkshoorn is begonnen met het tikken van stukjes vanaf zijn zolderkamertje. Daar schreef hij van zich af. Over wat hij deed. En over wat anderen deden. Over wat er gebeurde in de wereld en vooral over wat hij daar van vond. Dat alles met een geheel eigen visie. Op een geheel eigen manier. Of het voorgaande waar is, weet ik niet eens zeker. Maar ik las het eens ergens. Op het internet. Ergens op het grote internet waar gigantisch veel te zien, te horen en te lezen is. Voor iemand die iets wil vinden, kan die overvloed aan informatie erg lastig zijn. Zo ook voor iemand die graag gevonden wil worden. Iemand die graag wil dat anderen zijn of haar stukjes lezen, moet te vinden zijn. En het liefst gemakkelijk. De eerste en misschien wel belangrijkste voorwaarde: een eigen plek.

Die eigen plek was voor mij lange tijd mijn Hyves-pagina. Daar schreef ik over van alles en nog wat. Veel over sport. Van Jasmine Vangrieken (vriendin van Johan Vansummeren, foto is zo gevonden op het grote internet) tot Sven Kramer en van wielrennen tot voetbal. Ik schreef ook over alledaagse zaken als de schrobmachine bij de Albert Heijn, onze oude keuken, de invoering van de OV-chipkaart en, wat minder alledaags: mijn belevenissen op het Indonesische eiland Bali. Maar Hyves raakte uit de mode. Mijn aantal vrienden slonk enorm en de nog actieve Hyvers zijn op een paar handen te tellen. Je kan er nog stemmen wie volgens jou de Mol is. En hoeveel PSV – FC Twente komend weekend wordt. Maar krabbels worden zelden nog verstuurd en de groep die ik met mijn blogs wilde bereiken, is al lang richting Facebook vertrokken. Ik was mijn mooie plekje dus kwijt.

Sinds het begin van dit stukje ben ik een Wikipedia-raadpleging verder. Nico Dijkshoorn plaatste zijn eerste columns in nieuwsgroepen en op het FOK-forum. Hier schreef hij vooral over Big Brother. Zijn stukjes werden opgepikt door Veronica en GeenStijl waarna hij onder meer is gaan schrijven voor De Volkskrant, nu.nl en Voetbal International. Ook zit hij geregeld als huisdichter bij Matthijs van Nieuwkerk in de studio voor zijn visie op De Wereld Draait Door. Wat begon als stukjes tikken op een zolderkamertje heeft geleid tot het live mogen opschrijven van je eigen visie over van alles en nog wat. In een TV-studio. In dichtvorm.

Ik wil niet de nieuwe Nico Dijkshoorn worden. En ook niet de nieuwe Mart Smeets. Of de nieuwe Karl Vannieuwkerke. Dit zijn stuk voor stuk mensen met grote klasse. Mensen die heel erg goed zijn in wat ze doen. En mensen aan wie ik zeker wat zou kunnen hebben. Maar ik ben Luuk Stam. Ik schrijf graag dingen op. Ik vind het leuk als anderen mijn stukjes lezen. En ik heb mijn eigen plek gevonden. Vanaf nu tik ik hier op wordpress naar hartenlust van me af.

LS