Bedankt voor deze Amstel Gold Race!

Geachte meneer Van Vliet, beste Leo,

Mag ik u hartelijk bedanken? Mag ik u bedanken voor een geweldige koers over de prachtige wegen die Limburg rijk is? Eindelijk! Eindelijk kregen die Limburgse heuvels vanmiddag de wedstrijd die ze al jaren verdienden. De Amstel Gold Race van deze Eerste Paasdag was er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Het was met afstand de mooiste editie van de afgelopen tien en misschien wel van de afgelopen twintig jaar.

Dat kwam door de renners. Natuurlijk kwam dat door de renners. De renners maken immers de koers. Maar het kwam ook voor een groot deel door u, koersdirecteur Leo van Vliet. Het kwam door de parcoursverandering die u doorvoerde. Een nieuwe finale. Geen finish op de Cauberg, ook niet vlak na de Cauberg, maar een finish ver na die laatste keer Cauberg. Een finale zonder noemenswaardige hindernissen. Het zou een minder voorspelbare koers moeten opleveren.

Als toerfietser reed ik drie keer de Amstel Gold Race. Ik sleurde mezelf met de grootste moeite naar boven op de Kruisberg. Heftige krampaanvallen deden mij omvallen op de Eyserbosweg. En zonder hulp van het publiek had ik de top van de Keutenberg nooit bereikt. De Limburgse heuvels; ze zijn met veel, ze zijn steil en ze zijn niet van plan om ook maar iemand te sparen. Hier moesten de profs een gigantische wedstrijd kunnen rijden, dacht ik.

Niets was jaar na jaar minder waar. Hoe zeer ik op de zaterdag voorafgaand aan de wedstrijd van de profs ook zwoegde, op zondag gebeurde er op die zwaartepunten in het parcours bijna niets. De beste wielrenners ter wereld reden hier met de handjes op het stuur omhoog. Ze reden alsof ze voor twee halfjes bruin naar de bakker fietsten. Ze keken naar elkaar. Ze wachtten. Tot de allerlaatste meters. Tot de finale. Tot die allesbeslissende krachtsexplosie. Tot de Cauberg.

Tot vandaag! Want waar de koers voorheen tot op het allerlaatst gesloten bleef, brak het geheel nu ver voor de finish open. Op de Kruisberg (oef, die is steil) ging het vuur aan de lont. Op de Eyserbosweg riep de één na de ander om zijn moeder. Bovenop was het wielrennen zoals wielrennen ooit bedoeld is. Scheldwoorden vlogen in het rond en de kast met noodscenario’s ging wagenwijd open. Toen moest de Keutenberg nog komen.

Ik heb zitten genieten. Ik heb op het puntje van de bank zitten genieten. Ik heb genoten van het wedstrijdverloop. Ik hoefde de toppers niet te zoeken tussen hordes van knechten van waaruit ze in de laatste kilometers tevoorschijn zouden komen. Nee, ze reden vol in beeld. Ze reden in een kilometerslang gevecht tegen elkaar. Een gevecht waarvan niemand wist hoe het ging aflopen. Ze moesten wel. De finale liet dit keer niet op zich wachten. De finale was nu. En wat was het fijn om eens te zien dat de Eyserbosweg zelfs voor doorgewinterde profs pijn kan doen.

Hoe treffend dat de twee mannen die uiteindelijk om de winst strijden, hun beslissende move maken op de Bemelerberg. Dat is een klimmetje waar zelfs ik als pure liefhebber in koerskleding met twee vingers in de neus naar boven fiets. Waarmee nog maar eens bewezen; de renners maken de koers. U heeft dat begrepen. Op de dag waarop de Paus dankbaar is voor onze bloemen, kan ik alleen maar zeggen; bedankt voor deze Amstel Gold Race!

Met vriendelijke groet,

Luuk

• Overzicht

Één reactie op “Bedankt voor deze Amstel Gold Race!”

1. John Rondeel zegt:

   17 april 2017 om 10:22

   Luuk
   Wat een mooi verhaal
   Ik zag vanmorgen de samenvatting van de laatste 2,5 km, maar nadat ik jouw samenvatting las heb ik het idee dat ik de hele Amstel Gold heb gezien

   Beantwoorden