Jongetje
4 jaar oud was hij. Een jongetje. Lief. Klein. En schattig. Hij was naar de camping geweest. Met zijn papa. Zijn mama. En zijn zusje. Zijn vriendjes in Gouda had hij even achter moeten laten. Net als zijn eigen bedje. Zijn bedje stond voor even op de camping in de Achterhoek. Een stukje buiten Zelhem. Prachtig in het groen. Hier niet de drukte van de stad, maar de rust van de natuur.
Laatst vertelde iemand uit het westen mij dat hij op bezoek in de Achterhoek altijd het idee had dat hij naar het einde van de wereld reed. Dat was bedoeld als een compliment. Hij vond het hier zo groen. Kalm. Lieflijk. En, zo zei hij, als hij dan eenmaal in de Achterhoek was, dan voelde het alsof hij juist midden in die wereld stond. Tussen de bossen. De vogels. De weilanden. En de koeien.
Ze rijden deze vrijdagochtend naar huis. Het jongetje met zijn papa, zijn mama en zijn zusje. Op een steenworp afstand van die zo prachtig gelegen camping slaat het noodlot toe. Keihard. Het gezin belandt in een verhaal dat in de loop van de dag triester en triester wordt. Het 4-jarige jongetje overlijdt. Van de auto waarin hij zat, is weinig meer over. Verspreid over het asfalt liggen wat vakantiespulletjes. Machteloos.
Ik voel me een beetje schuldig. Een ongeluk kan gebeuren. Maar dit was geen gewoon ongeluk. Hier is iets gruwelijk misgegaan. Hier is iets misgegaan op een manier waarop wij altijd denken dat zoiets in de Achterhoek niet gebeurt. Iets dat we horen op het journaal. Iets waar we als we het horen op het journaal allemaal een oordeel over hebben. Maar toch niet bij ons? Toch niet zo dichtbij? Even is de Achterhoek allesbehalve kalm en lieflijk.
Ik denk aan het 4-jarige jongetje. Zijn vriendjes in Gouda zullen hem nooit meer zien. Hij zal nooit meer in zijn eigen bedje slapen. Hij heeft nooit kunnen denken dat hij naar het einde van de wereld reed. Maar misschien heeft hij hier in de Achterhoek wel gevoeld dat hij midden in die wereld stond. Toen hij speelde. Tussen de bossen. De vogels. De weilanden. En de koeien. Dat hij dat leuk vond. En dat hij daarvan genoot. Dat hoop ik. Dat hoop ik zo.
3 reacties op “Jongetje”
Geef een reactie
Luuk Stam
Journalist en tekstschrijver
De Heurne 32
7255 CL Hengelo Gelderland
0613925370
luuk@luukstam.nl
Wauw, mooi geschreven.
Ik hoop t ook, net zoals jij in de laatste zin beschrijft.
Toen ik t las, sloeg m’n moederhart even over.
Ik wens alle nabestaanden maar vooral de ouders en t zusje ongelofelijk veel sterkte toe.
Heb een kaarsje aangestoken, voor hen, maar vooral voor t onschuldige kleine jochie!
Mooi geschreven. Keiharde waarheid. In en in triest, hele dag denk ik er al aan. Ik zag twee keer de trauma helikopter over ons huis vliegen, ik dacht omg wat is er toch gebeurd. Tot ik het vreselijke nieuws hoorde.
Luuk, wat heb je dit ontzettend mooi geschreven. Kreeg een brok in mijn keel toen ik het nieuws hoorde en nu weer met het lezen van jouw verhaal! Groeten Erna Gerritsen