2015
Misschien schrijf ik dit stuk wel te vroeg. Als 2015 ons één ding heeft geleerd, dan is het dat een fractie van een seconde allesbepalend kan zijn. Zo had ik in de vooravond van 13 november nog nooit gehoord van theater Bataclan. En ook niet van de Eagles of Death Metal. Aan het eind van diezelfde avond stonden ze voor altijd in vele geheugens gegrift. Daar bleef het dit jaar niet bij. Misschien bent u de naam Andreas Lubitz alweer vergeten. Maar dat er dit jaar een copiloot was die een vliegtuig met opzet liet neerstorten, dat vergeet u nooit meer. En wie kende Hilda voordat ze voor de BMW van Klaas Dijkhoff ging staan?
Zo’n jaaroverzicht komt altijd op hetzelfde moment. Ook nu klinken stemmen van Bob Dylan, Billy Joel en Johnny Cash in de Top 2000. Maar eigenlijk was het jaar 2015 na één maand al rijp voor een oudejaarsconference. Januari was amper begonnen toen we met ‘Je Suis Charlie’ reageerden op wat we toen nog ‘de aanslagen in Parijs’ noemden. Eerst keek de wereld naar Charlie Hebdo. Een dag later vormde een drukkerij op een afgelegen industrieterrein in een nietszeggend stadje buiten Parijs ineens het epicentrum van de wereld. En toen de storm weer enigszins was gaan liggen, ging het NOS Journaal niet door.
Er gebeurden ook mooie dingen. Tommy Beugelsdijk riep op tot rust. Die rust was in Doetinchem en omgeving ver te zoeken toen De Graafschap promoveerde. Dafne Schippers liep hard. Heel hard. Vrijwel overal waar iemand een crossparcours uitzette, maakte Matthieu van der Poel er zijn speeltuin van. Peter Sagan fietste in Richmond naar zijn dikverdiende wereldtitel en zei daarna iets heel moois. Wat precies, dat weten we nog steeds niet. Tom Dumoulin haalde Chris Froome in. Een Canadees met Nederlands bloed waagde het een wereldrecord van Sven Kramer uit de boeken te schaatsen. En Wales, Albanië en Noord-Ierland plaatsten zich voor het EK voetbal. Wij niet.
Was er dan alleen maar sport? Nee. Dan vergeten we boer Geert. En de vijfjarige Lot die naar het Glazen Huis kwam om Domien Verschuuren wakker te maken. We waren bijna getuige van een zonsverduistering. Het was een beetje jammer van de mist. Mistig was het van het ene op het andere moment ook rondom zo ongeveer elke Volkswagen. Circus Renz ging failliet. En op een zomerse dag in augustus beheerste Alphen aan de Rijn het nieuws door het omvallen van twee kranen. Het gebeurde op het moment dat ik na een lang weekend in Praag – met een stuk papier als TomTom en een eervolle vermelding voor Frank Hulstijn – net weer de Achterhoek binnenreed.
De Achterhoek beleefde een mooi jaar. We konden trots zijn op regionale topsportsters in sporten waar we voorheen eigenlijk nooit naar keken. Lonneke Sloetjes, Varsseveld, volleybal. Lynn Knippenborg, Zieuwent, handbal. En we zagen Robert Gesink fietsen zoals in zijn beste jaren. We konden ook trots zijn op hoe Normaal – voor het laatst – en Boi Foi Toch groots van zich deden spreken op de Zwarte Cross. Op Tijn Spekkink die zijn verblijf in Nepal na de aardbevingen aldaar volledig in dienst stelde van mensen die heel hard hulp nodig hadden. Op het muzikale duo Suzan en Freek dat nu nog harder aan de weg timmert dan begin dit jaar. En op Hengeloërs Koen Hermans en Peter Beunk. Zij wonnen met het Nederlands team het EK zijspancross.
Verder had Hengelo over het algemeen een redelijk rustig jaar. Jean Kreunen niet. Hij draaide na een turbulent jaar de deur van zijn oorlogsmuseum op slot. Voor de meeste ophef in het dorp zorgde een asielzoekerscentrum dat er uiteindelijk niet kwam. Dat ging hier niet gepaard met rondvliegende dranghekken en stoeptegels. Een steen kwam er wel in het muurtje op de plek van de oude Piersonschool. Tante Leen vierde haar vijftigjarig jubileum als kastelein van café Wolbrink, oftewel Wollie. En iets verderop verzamelden de dames van Keijenburgse Boys voor de clubkas meer likes bij elkaar dan dat hun dorp inwoners heeft.
Voor mij persoonlijk was 2015 een bijzonder jaar. Zo maakte ik dit jaar in Turkije het meest indrukwekkende schoolreisje uit mijn leven mee. Ik was in Utrecht bij de start van de Tour de France en beleefde met Tom Haggeman en co een geweldige dag op de Muur van Huy. Ik zag mijn baantje op de redactie van de krant in rook opgaan en begon als zelfstandig ondernemer. Dat klinkt nog steeds vreemd. Net als mijn spoedcursus tot automonteur. Meer in de lijn der verwachting lag de gang naar de Radstake met kerst. Hoogtepunt dit keer was het optreden in de livezaal dat eindigde met een nummer van de Eagles of Death Metal.
Mijn best gelezen blog van dit jaar ging dan ook over Parijs. Als 2015 een land was, dan was Parijs immers de hoofdstad. Toch sluit ik dit jaar af met mijn op één na best gelezen stuk. Dat ging over mijn eerste bezoek aan Dreamfields afgelopen juni. En dan vooral over Bob. Op zijn ontblote bovenlijf stond de naam van zijn overleden broertje Bas getatoeëerd. Terwijl Bas er een beetje bij was, genoot Bob. Hij straalde één en al positieve energie uit en ging helemaal op in het moment. Voor 2016 wens ik iedereen zo’n moment toe. Een moment waarop alle puzzelstukjes op hun plek vallen. Al is het maar voor een fractie van een seconde.
2 reacties op “2015”
Geef een reactie
Luuk Stam
Journalist en tekstschrijver
De Heurne 32
7255 CL Hengelo Gelderland
0613925370
luuk@luukstam.nl
Ik ken je niet persoonlijk wel van zien bij AH eerder maar wat een mooi verhaal. Vriendelijke groet Ans.
Luck, de allerbeste wensen voor 2016.
Wat heb je 2015 prachtig weergegeven, je schrijft heel boeiend.
Wij blijven fan van je !
Groetjes Wim en Ans Hofs