Candy Crush

Stom spelletje. Daar begin ik dus echt nooit aan. Dat is lange tijd wat ik denk als ik Candy Crush langs zie komen. Ergens is het fout gegaan. Ik weet niet hoe. En ik weet niet wanneer. Het is mijn leven binnengedrongen zonder dat ik het in de gaten had. Inmiddels zijn de gekleurde digitale snoepjes niet meer weg te denken uit mijn bestaan. Ik sta op met Candy Crush, ik ontbijt met Candy Crush, ik ga een stukje fietsen met Candy Crush, ik drink koffie met Candy Crush, ik kijk een item in ’t journaal over Candy Crush en ’s nachts droom ik van Candy Crush.

Voor de drie mensen in Nederland die nog nooit van Candy Crush hebben gehoord: Je moet snoepjes kapot maken. Dat doe je door in een veld van snoepjes combinaties te maken. Drie met dezelfde kleur. Of vier. Of vijf. Dat klinkt als een simpel en dom spelletje. En dat is het eigenlijk ook. Toegegeven, de levels worden steeds moeilijker. Er zijn hindernissen. En de uitdagingen worden steeds groter. Maar de kracht van Candy Crush zit ‘m niet in het spelletje zelf. De kracht zit ‘m in de manier waarop het spel inbreekt in je sociale leven.

Candy Crush maakt gebruik van Facebook. Je hebt je vrienden op Facebook nodig. Om levens te krijgen. Om nieuwe werelden vrij te spelen. Maar veel ingrijpender, je kunt in één oogopslag zien hoever je vrienden d’r mee zijn. Je status op verjaardagsfeestjes wordt dezer dagen afgemeten aan je voortgang in Candy Crush. Het bereiken van een level boven de 300 staat gelijk aan het rijden in een dikke vette auto. Iemand die onder level 100 bivakkeert, moet het doen met een status die meer past bij een tweedehands roestbak.

Het virus – want dat is het – begint bij mij in de jacht naar sociale status steeds ergere vormen aan te nemen. Als ik op straat twee rode auto’s zie, ga ik op zoek naar een derde. Bij vijf mensen met een gele jas ren ik hard weg uit angst voor de grote explosie die aanstaande is. Aan chocolade heb ik al een tijd een grote hekel. En als een meneer mij in de supermarkt vraagt waar de gelatine staat, antwoord ik dat die zojuist allemaal is verdwenen. Weggespeeld. Jammer voor die meneer. Maar ik ben in ieder geval weer een level verder.

Na weken van zwoegen heb ik eindelijk level 95 bereikt. Mijn leven is compleet overhoop gegooid. Sociale contacten heb ik bijna niet meer. Behalve dan mijn Facebook-vrienden die Candy Crush spelen. Van werken komt al helemaal niets meer terecht. Zoveel opofferingen en dan rijd ik voor Candy Crush-begrippen nog steeds rond in een tweedehands roestbak. Ergens is het fout gegaan. Ik weet niet hoe. En ik weet niet wanneer. Was ik er maar nooit aan begonnen. Stom spelletje.

• Overzicht

Één reactie op “Candy Crush”

1. Rikie zegt:

   10 september 2013 om 22:03

   Geweldig, ik geniet elke keer weer van jou verhalen
   Groetjes Rikie Fokkink, moeder van Mark, ken je wel.

   Beantwoorden